3. BULDUKLARIM

Kasım, 2019

Yaşadığım hayal kırıklığını atlatamıyorum. Karşılaştıklarımda bulduklarım önceden daha çok ‚aradıklarım‘ ve ‚görmek istediklerim‘ olarak şekilleniyordu. Şimdi daha çok ‚gerçekten var olan‘ ile yüzleşebiliyorum, karşımdaki her neyse, onda.

Bulduğum değişiyor, ama bulduğumun bende yarattığı etki aynı doğrultuda değişmiyor. Bulduğum, hangi koşullarda bulduğuma göre çok farklı anlamlara ve önemlere bürünebilir. Normal. Genelde başkasına veya elimde olmayan parametrelere dayanan ‚bulduklarım‘ da kendim yaptığım şeylerin sonucunda, kendim edip ‚bulduklarım‘ kadar olumlu olabiliyor. Kader. Kadere kısmete de şanstan daha çok inandığımı belirtmeliyim. Düzenin her ilmeği bir diğeriyle bağlantılı işlenmiş ve olabildiğince anlamlı geliyor bana. Yazılmış bir senaryonun küçük parçalarıyız. Bunların farkında olmak insana iyi geliyor, en azından bana. Her zaman değerlendirilebilir hale getirmeye çalışıyorum bulduklarımı, daha doğrusu ‚değerlendirilir‘ bakış açısıyla yararlanmaya çalışıyorum. Neye ihtiyacım varsa o yönden bakmaya çalışıyorum elimdekilere, bulduğum da bazen aradığım olmayabiliyor, herkeste olduğu gibi. Peki o aradığım şeyi bulsam, bulduktan sonra ‚şimdi oldu‘ diyebiliyor muyum? İşte kilit nokta.

Buluyorum aradığımı, sonra farkediyorum ki her zaman başka bir ‚aradığı‘ oluyor insanın. Benim. Ben aradığımı bulduğumda, onu yapılacaklar listesinde ‚yapıldı‘ olarak işaretlemişim gibi hissediyorum. Sonra başka birşey aramaya başlıyorum, bunu farkettim. Sonradan listeye yeni bir şey eklendiği için bir türlü ‚ şimdi tamam ! ‘ olmuyor. Hep yapılacak, aranacak bir şey oluyor o listenin en altında.

İnsan doyumsuzluğu değilse nedir bu? Bilmem. Yani, ‚tamam, şimdi oldu!‘ da nedir? Doyumdur. Hayatına başka bir boyutta devam etmek mi? Belki. Ya da yeni arayışlara girmek mi? Kısmen. İnsan olmak. Neden daha fazlası? Neden olmasin ? Bulduklarımla yetinebilseydim ne olurdu? Daha iyisine ulaşamazdım. Bana neden yetmiyor bulduklarım? Daha iyisini hak ettiğimi düşündüğüm icin. Ne kadar iyi olursa olsun yetmiyor. Hatalı düşünce. Ne kadar iyi olursa olsun derken hata ettim.

O kadar da iyi değildi ki yetmedi.

Haklıyım yetmemesinde, kendimi suçlamamalıyım. Nefsinin esiri, yenik, sıradan bir varlığım. Ama yetinmediğim konusunda kendimi haksız bulmamam gereken bir tecrübeydi bu, yetmedi, yetmemeliydi de. Sorun yok. Bırak gerçekten yetmeyen de yetmesin, daha iyisini hakettiğini düşünüyorsan utanmadan arayıver. Suçlama kendini daha iyisinin olabileceğini düşündüğün için, eğer önceliklerinden eminsen. Vardır bir bildiğin, daha iyisini hakettiğin.

Eğer bulduğun bu ise ve bundan yakınıyorsan, seçimini değiştir. Öyle yaptım.

Bulduklarına mahkum değilsin, az ise yetinmek zorunda değilsin. Sadece şunu fark et. ‘aradıkların’ şekillenecek. Aradığını bulduktan sonra da şekillenecek.. Sakin kal, öğren.

Kendime öğretim buraya kadardı, bunu yazdıktan sonra da bulduklarımı yargılamak konusunda telaşlı halimden uzaklaşıp sakinleşebildim. Ne bulduğun değil onu nasıl yargıladığın ve nasıl değerlendirebileceğin önemli.

Sevgiler..