Ayrılık..

Derler ya, ölüm ile ayrılığı tartmışlar, elli dirhem fazla gelmiş ayrılık..

Hangimiz en sevdiklerimizle hep yanyana yaşayabildik ki? Elbette hiçbirimiz.

Hayat bize hem giden olmayı hem de kalan olmayı çok kez yaşattı. İkisinde de üzüldük, eksildik. Her gidiş başkadır ya hani, her ayrılık yaralar ya, o iş öyle değil gibi..

Öyle degil, cünkü gidişleri, yitirişleri kıyaslayamazsın ama düşündügünde, en çok evladını kaybeden bir annenin üzüntüsü ağır geliyor . Annem hep anne olmadan anlamazsın der bu duyguyu, biz de onların yerinde olmadan asla anlayamayız sanırım onların içindeki ateşi.

Adil değil bu hayat.. Bir annenin evladı başka bir anneye bu acıyı yaşatıyor ya. Insan soruyor. Neden ? Kim için, ne için ? Konu ne olursa olsun savasan kim olursa olsun sebep ne olursa olsun, her asker bir anne yavrusuydu. Kanından can bulduğu eşinden ayrıldı her biri giderken, her biri ardında en çok da annesini yaralı bıraktı.

Her şehidin ardı yaralı

Kim bilir ne şartlarda o yaşlara geldi her biri

Sıvasız evde, belki soğuk, bazen aç

Ne emeklerle ne umutlarla büyüdü, çocuklarını büyüttü

Belki birkaçı yuvasını bile kurmuştu oralara gitmeden

Ardında bırakacağı derdi bilmeden

Belki bazıları gün yüzü görmeden

Henüz hayatının aşkını tanımadan, sevmeden

Neden ?

Bu ışıkların sönmesi neden ?

Bir annenin gözlerindeki yaşı silmeden

İçimizdeki acı dinmeden

Ardarda başka bir annenin yüreğine ateş düşüren bu kin nereden ?

Unutma gözlerinin feri bir vatanı aydınlatmaya yeten bu gençleri,

Turgut, İbrahim, Bayram, Batuhan, Ali Güven..

Onlar gibi daha niceleri..

Nicelerinin de anneleri, sevdikleri, doğmamış bebekleri..

Bu ülkede bu hayatın daha hangi kötü yüzünü görmeye mahkumuz, var mı bilen ?

Duyan var mı evinde bir şehit haberi ? Yok.

Yaşayan var mı aramızda o dağdaki geceyi ? Yok.

Bilen var mı bu onun kaçıncı seferi ? Yok.

Biz başkayız, onlar başka işte..

Biz bu taraftayız, onlarsa bir hiç uğruna, o tarafta...

Çok güzel şeyler yazmak isterdim bugün. Ama bu cumartesi yağmurlu, hüzünlü, acı..

Sitem ederek, ama bir yandan da umut ederek geçti yıllarımız. Ama kime ne?

Boşa. Her şey boşa gitti ve gitmeye devam ediyor. Ne sitemlerimiz duyuldu, ne umudumuz kaldı. Sadece başımıza gelenleri karşıdan izlediğimiz bir hayatı yaşar olduk. Bunları haketmiyorduk, ama olan yine bize oluyor. Kaçsan da kurtulamıyorsun bu ülkedeki gerçeklerden. Bu hayatın yaşanmaz hale gelmesinden sıyrılamıyorsun.

Vicdanın sızlıyor bir annenin bir babanın gözyaşını görüp de yaşamaya devam edebildiğinde. Mutluluk dediğin şey vicdanınla bütün. Vicdanın rahat değilse sana hiç birşey olmamışsa bile mutlu olamıyorsun. Çünkü aynı toprağa ait olduğun başka biri yaşamını yitiriyor. Kahroluyorsun. Elinden ise hiç birşey gelmiyor. Sadece üzülüyorsun.

Benim de içimden türkü söylemek geldi işte..