5. YANLIŞLARIM

Kasım, 2019

2016 yılında, kendimi tanıyabildiğimden beri yapabildiğim bir özeleştiriye bakarsak, başlarda bencildim. Zamanla daha düşünceli oldum. Şimdi yine daha bencil olduğumu hissediyorum. Kendimi ilk sıraya koyarak düşünmek bencillikse eğer. İyi de, kim başkalarını daha çok düşünerek mutlu veya başarılı olmuş ki? Empati kurmakta sıkıntı yaşıyorum kendimi bildim bileli. Bu özeleştiriyi her zaman yapabiliyorum ama kendimi bir türlü eğitemiyorum. Değiştiremediğim bir özelliğim daha var; kolay vazgeçiyorum. Hiç emek vermemiş gibi.. Sonra da aklımda kalıyor vazgeçişlerim, ‘yarım bırakmak‘ olduklarında özellikle. Zaman akıp gittiğinde gün geliyor, yarım bıraktığım zamankine göre çok ama çok fazla üzülüyorum. Yanlışlarım bana bir şey öğretse de doğrulanmadıkları sürece – yani uygulamada düzeltemediğim sürece - yarınımın bugünümden daha iyi olma ihtimalinin çok arttığını söyleyemem.. Önceleri sabırsız biriydim, bir ilişkimde sabretmeyi ve emek vermeyi bir arada yaşayarak perçinledim. Sabretmeyi öğrenirken hata yapmadım. Bunu inkar edemem gerçekten yapmadım. Sonunda sabrettiklerimin karşılığını alamadığım noktada ondan vazgeçtim. Sonra gün geldi, ‚kaybettim‘ diye adlandırdım bu olayı. Halbuki; doğrularıma göre kazandım, duygularıma göre kaybettim. Ne zaman ki duygularım on plana çıktı, ‚kendim için değil, bir başkası için sabretmişim’ gibi düşünmeye başladım. Kendimi geliştirmek adına tecrübe ettiğim sabır sürecinde karşımdaki kim olursa olsun kendisini çok sevdiğim sürece zaten sabredecektim aslında. Bu onunla alakal ideğil benimle alakalı bir tavır. Şimdi bu değeri kendimden değil de ondan kaynaklıymış gibi düşünüp yeteri kadar sabredemedim dersem, bu kendime yapılmış koca bir ahmaklık ve sahtekarlık olur. Geçmişi unutup, haklı olduğum halde haksızdım düşüncesine girdim. YANLIŞ. Kendimi hemen toparladım, en yakın arkadaşlarım sayesinde. Miray’a minnet. Ama her yanlış böyle kolay atlatılamayabiliyor. Yanlışlarımın farkındayım. Zamanla tek tek düzeltmek için elimden geleni yapacağım, inandıklarım doğrultusunda..

Nisan, 2020 Bu yazıları yazarken sahip olduğum psikolojide sürekli kendini suçlayan birinin yanlış tutumlarını görüyorum. Durumları objektif değerlendirebilme yetisini yeni yeni edindim. Uygulamalı test edilmiş onaylanmıştır 😊 Sürekli birşeyler öğrenmek ve – en azından ikili ilişkilerde - hep kendimi geliştirmek zorunda olmadığımı idrak edemiyordum, ettim. Hepsi bunları çok düşünmemle ve bu konuları kendilerine açtığım dostlarımın da benimle ilgili fikirleri sayesinde oldu. Yanlışlarımızla birer bütün olduğumuzun bilincindeyim ve bu duruma bayılıyorum. Yanlışların bizi büyüttüğünün bilincindeyim ve bugün dünden farklı bir kişi olduğumu görmeye de bayılıyorum. Verdiğim kararların bendeki etkisi zamanla duygusal değişimler ve koşulların değişmesi sayesinde azalıp artabiliyor. Bu konularda stabil kalmak için öncelikle bize bu kararları verdiren fikirleri sindirmemiz lazım. Acele etme ! Geçmişte kararını kendim verdiğim olaylarla ilgili, gelecekte olabilecek duygu ve düşünce değişikliklerimi önlemek için, karar verme sebebim olan düşüncelerle tam anlamıyla beslenebilirsem ve kendimle mutabık kalırsam, ilgili konudaki mevcut düşüncelere tok olacağım için, sorgulamayı bırakacak ve ilerleyen zamanda değişime veya yenilenmeye ihtiyacım olmayacak. Bu sebeple, bitmesi gereken ilişkilerde aksiyon alan taraf ben olduğum için bir süre sonra ‚ benim sayemde yarım kaldı‘ diye yakınmak yerine, ‚bitmesi gerekiyordu, bitirdim‘ diyebilme gücüne de sahip olacağım.

İşte bu noktada artık kendimde bu bilinci oturtabildim sanıyorum..

Sevgiler..