Pınar Gültekin Anısına

Muğla'da cesedi bir varil içinde yakılıp üzerine beton dökülmüş halde bulunan 27 yaşındaki üniversite öğrencisi Pınar Gültekin, ne ilk ne de son katliam.. Gözlerinde yaşam neşesi vardı belli ki, artık yok. Hepimiz biliyoruz daha niceleri katledildi, her biri bir kaç hafta sonra unutuldu. Her gün yeni bir katliam, başka bir ölüm, başka bir acı bize yine 'neler oluyor?' diye sordurtuyor. Peki sahi, neler oluyor ? Bir insanın bir diğerini vahşice öldürmekten çekinmemesi bu düzenin bir parçası haline geldi. Ama hangi düzenin ? 2020 Türkiye'sinin işte. Yıllardır süregelen, normalleşen bir yaşam tarzı. Öldürenin ne aranması ne sorgulanması ne cezalandırılması ne bir yenisini yapmasının engellenmesi.. Biz daha ne kadar baş kaldırmaz, ne kadar bu haksız ölümlere ses çıkarmazsak, daha ne kadar birkaç gün kınayıp sonra unutup yerimize oturursak, bundan sonra da bu acılarla o kadar çok türkü yazarız, gidenlerin ardından. Hiç tanımadığım Pınar'a bir hoşçakal türküsü yazdım. Keşke böyle olmasaydı.

Ellerini uzatırsın doğduğun yere

Yaşadın hiç bilmeden, güldün kaç kere

Gülüşün aydınlatır günü geceyi

Ah Pınar beş gün olmuş görüşmeyeli

Basındaki yazmayı ne güzel de bağlamışsın

Elinde köpekli pozun, çimenlere uzanmışsın

Ah ne güzeldi kim bilir derdin, neşen, sohbetin

Utanırız, önüne geçemedik nefretin.

Kirpiklerin bir ok olmuş yakar günü geceyi

Gözlerinde bir hayat var dönüş yok geri

Ah son olsun lanet olsun içimiz yanar

Sana bir tek annen değil her kadın ağlar

Sana bir tek annen değil her insan ağlar

21.7.2020

Meltem Kösedağ